Kadın mumdan çıkan zifir kadar aydınlık ve mağrur bakıyordu. Gülümsediği an güneşle ay’ ın birleştiği noktadaki yerde gibi duruyordu.

Adam çarmıha gerilmiş ve meydanda haykırıyordu. Yalvarma sesi adeta kuşların kanatlarını havada bırakarak haykırıyordu. Yalvarıyordu kadına ismini seslenerek haykırıyordu.

İnsanlar sokağa sirk gelmiş gibi izliyorlardı yaşanılanları kadın kadın kurtar beni diye haykıran birine sadece izlemek zevk halini almıştı insanlarda.

Kadın kadın yalvarırım kurtar beni , yalvarırım kurtar sesleri nidalar halinde gökyüzünde uçup gidiyordu.

Adam ne kadar büyük haykırıyorsa kadının adımları o kadar küçüktü. Parmak uçlarında ilerliyordu adeta.

Adamın karşısına geçti uzun uzun baktı, adama baktı yüzündeki acıya baktı ve sadece baktı ilerledi sanki kendi adı değil de başka isme haykırıyor gibi davranarak.

Kadın adamın saçlarının telinden ayak uçlarına kadar  tanıklık aradı bulamadı. Gülümseyerek sırtını döndü ve yoluna ilerledi. Haykırışlar adımları ile ilerliyordu ses aksi küçüldü ve yok oldu.

Kadın kaldırım kenarına oturdu parmakları ile yüzünün aksini inceledi. Tanıdığı gülümsemenin izinde takıldı günün doğuşu yüzünde buse kondurur gibi kaldı.